Αποστολή του Βήματος στην καρδιά του κέλτικου Τίγρη

                                      

Από τον Yeats και τους Vikings στα πλοκάμια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και από την πρότερη αλλοτινή πανίσχυρη οικονομική δύναμη στο έλεος του Τρισέ και των εταίρων.
Ο λόγος για τον ιρλανδικό Τίγρη που αντιστέκεται σθεναρά στην επιβαλλόμενη λιτότητα του Eurogroup με τα σοκάκια του Temple
Bar να σφύζουν από ζωή και τους τουρίστες να κατακλύζουν ασφυκτικά τους πολιτιστικούς χώρους και τις περίφημες παραδοσιακές μπυραρίες.

Με το γιγαντώδες εργοστάσιο-κατάστημα της μπύρας Guiness να είναι το σήμα κατετεθέν σε κάθε σημείο της πόλης ως πρώτο και κύριο αξιοθέατο για τους τουρίστες-με ταρίφα 15 ευρώ το άτομο-και το αποστακτήριο του Jameson να το συναγωνίζεται επάξια ,το Δουβλίνο κερδίζει στα σημεία αφού έχει ,ίσως, τους πιο χαμογελαστούς και πρόσχαρους ανθρώπους στην ευρύτερη περιοχή.

Στην καρδιά της πόλης,δίπλα στο περίφημο κολλέγιο Trinity εκατοντάδες τουρίστες επισκέπτονται μουσεία-9/10 με δωρεάν είσοδο!!!-περιδιαβαίνουν την πολύβουη Grafton Street με τα δεκάδες εστιατόρια με fish and chips και τα πολυσύχναστα εμπορικά κέντρα και καταλήγουν για μια βόλτα στο καταπράσινο Stephen’s Green Park.

 Και στο Temple Bar η ξέφρενη διασκέδαση έχει την τιμητική της υπό τους ήχους της ζωντανής ιρλανδέζικης μουσικής με τουρίστες και ντόπιους να γίνονται ένα με ένα ποτήρι Guiness στο χέρι..Υπαίθριες μπάντες με μουσικούς κάθε εθνικότητας και τουριστικά μαγαζιά με souvenirs συνθέτουν το σκηνικό μιας πόλης με πολλές επιλογές διασκέδασης.

Στην άλλη άκρη του νομίσματος ,λίγα μέτρα πιο πέρα ,στις κρυφές γωνιές του κέντρου μιας πόλης που δεν κοιμάται ποτέ, άποροι και ζητιάνοι ,οι περισσότεροι απ’αυτούς διανυκτερεύουν σε έναν χιλιομεταχειρισμένο υπνόσακο ,στο κατώφλι του St Andrew, μιας παλαιάς εκκλησίας που λειτουργεί ως τουριστικό κέντρο, και εκλιπαρούν για λίγα χρήματα με τους δυνατούς αέρηδες και την συχνή βροχή να είναι το δεύτερο σπίτι τους.

Και αυτό γιατί από τον νεοφιλελεύθερο τρόπο ανάπτυξης ,όπου κυβέρνηση, τράπεζες και κατασκευαστές είχαν μεθύσει από το νέκταρ του χρήματος , η Ιρλανδία «λαβώθηκε» από την αχαλίνωτη κερδοσκοπία των τραπεζών της.

Και η ύστερη κρατικοποίησή των τραπεζικών φορέων ,το 2008, επέβαλλε σκληρά μέτρα λιτότητας ,περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και μετέτρεψε σε εξιλαστήρια θύματα τους φορολογούμενους.Υπολογίζεται δε πως το συνολικό ποσό διάσωσης των τριών μεγάλων ιρλανδικών τραπεζών, που δάνειζαν με χαρακτηριστική ευκολία και με χαμηλά επιτόκια κάθε είδους κατασκευαστή που ζητούσε δάνειο για να χτίσει οτιδήποτε,θα φθάσει τα 70δις ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 17.000 ευρώ ανά κάτοικο.

Και από παράδεισος των αμερικάνικων πολυεθνικών υψηλής τεχνολογίας ,αφού είχε έναν από τους μικρότερους φορολογικούς συντελεστές στην Ευρώπη για τις εταιρείες και ένα φθηνό και εξειδικευμένο αγγλόφωνο εργατικό δυναμικό ,μετατράπηκε σε μια χώρα με πληγωμένη οικονομία που προσπαθεί να ορθοποδήσει αφού τον Νοέμβριο του 2010, ζήτησε επειγόντως και πήρε 85 δις ευρώ από το ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό μηχανισμό βοήθειας.

Στον αντίποδα βέβαια, κατά την πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Μπάρακ Ομπάμα, δρακόντεια ήταν τα μέτρα ασφαλείας και περισσότεροι από 10.000 αστυνομικοί επιστρατεύτηκαν ,με αποτέλεσμα το Δουβλίνο να θυμίζει φρούριο απόρθητο,να μοιάζει με μια πόλη που περίμενε την λύση στην κρίση εξ Αμερικής.

Με ιαχές και πανηγυρισμούς πλήθος Ιρλανδών κατέκλυσε τα κεντρικά σημεία,γύρω από τη συγκέντρωση της αμερικάνικης αποστολής,εκπόρθησε ακόμη και το πιο ψηλό σημείο για μια φωτογραφία και έναν χαιρετισμό,εγκάρδιο κατά γενική ομολογία,του αμερικανού ηγέτη.

Οι κακές γλώσσες βέβαια χαρακτήρισαν τη στρατιά αστυνομικών και την υπερπροβεβλημένη διοργάνωση στην καρδιά της πρωτεύουσας ,ως πολυτέλεια ή ακόμη και ως κίνηση εντυπωσιασμού των Ιρλανδών στον πατριώτη Ομπάμα .

Σε όλες τις περιπτώσεις όμως ,δυσάρεστα είναι τα συναισθήματα που προκαλούν τα μέτρα λιτότητας, που μαστίζουν την χώρα και βαραίνουν την τσέπη των απλών πολιτών που δυσανασχετεί με την μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης .

Και αν η Ελλάδα ήταν το «μαύρο πρόβατο» της Ευρωζώνης, με επί σειρά ετών αδικαιολόγητα υψηλό δημόσιο έλλειμμα και χρέος, τα οποία, μάλιστα, σκοπίμως παρουσίαζε πολύ μικρότερα από ότι ήταν στην πραγματικότητα, «το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα» κατέρρευσε μετά την πτώση του οικονομικού μοντέλου της αν και αποτελούσε για αρκετά χρόνια πρότυπο-παράδειγμα χώρας με επιτυχημένη οικονομική πολιτική.

Εβελίνα Νοδάρα Δημοσίευση 30 ΜΑΙΟΥ 2011 http://www.vimaonline.gr